martes, 27 de mayo de 2008

MESTRE!!!!!!!!!!!!!


El cuerpo de Zizou con la calva del mestre, mola muxo

sábado, 19 de abril de 2008

cancion do sarxento

Buenos días mi sargento
le saluda el regimiento
Nuestro sargento ya está en pié
esperando nuestro 100%
Esta convi es la mejor
porque está el sargento fumador
Mientras pasamos por el barro
nuestro sargento se enciende un cigarro
Vamos a fumar como negros
pero menos que el sargento fumador
En esta convi no hay Vodca ni Tequila
porque el sargento siempre vigila
Los Ducados es lo mejor
porque los fuma el sargento fumador



Buenas tardes mi sargento
le saluda el regimiento
El sargento acaba de jalar
para poder salir a fumar
Nuestro sargento nos está esperando
porque venimos de comprarle el tabaco
Mira que fuma nuestro sargento
que se ha ventilado el paquete en un momento
Y si la tropa quiere fumar
nuestro sargento nos tiene que dejar



Buenas noches mi sargento
le saluda el regimiento
El sargento saca las armas
para que ocupemos nuestras camas
Como la tropa no le hace caso
el sargento ya está pensando
Parece el google en persona
delante del no hagas la mona
Esta noche no hay juerga
porque el sargento está en la puerta
Nuestro sargento nos está jodiendo
porque nos está tocando los huevos
Hasta mañana mi sargento
se despide el regimiento
Vamos a dejar de cantar
porque el sargento nos va a fusilar

lunes, 7 de abril de 2008

VISITEN EL PSIQUIÁTRICO DEL TARRÍO, CON MUCHAS NARICES NO SEA QUE TE EXPULSE.
-Cuando entres no intentes echarle un pulso, porque, según él, siempre gana.
-No le pidas películas porque tarda 2 meses en traerla
-Cuidado con la tocha

TTT= Tarrío Tochi Torci

Eu falo Injles coma se fose uno de Injlelandia

Introducción ó Injlés:
O injlés é unha linjua dun país de alí enriba, o falan on de alí e tamén os da América (estan os dous parvos), tamén, por desjracia, é o idioma universal, anque universal, refírese entre os animais; porque universal, de universo é o GALEGO. Tamén dicen que é o idioma máis fácil de aprender, ¡¡¡manda karallo, o máis fácil de toca-los güevos, porque outra cousa!!!. No noso p...colexo, o profesor de Injlés sabe moito Injlés, e verdade, non estou de coña, non vedes coma ningún do noso colexo sabe Injlés, é como estou dicindo, o profesor; que non dijo o nome por motivos de seguridade (como diría o Tarrío (a ese si que lle podes dicir o nome, total nin o coñece a súa nai)). Pero pasemos á teoría...

Teoría
A teoría do Injlés é moi simple, só teñes que pilla-las palbras do galego, e cambialas un pouquiño.

Prática
mira jomaespuminjlis e xa tes a prática

vËrbo KARALLO en FrâncÈs

LE VERBE KARALLO EN FRANCAIS


PRESENTE
je karallo
tu karalles
il karalle
nous karallons
vous karallez
ils karallent



PASSÉ COMPOSÉ
j'ai karallé
tu as karallé
il a karallé
nous avons karallé
vous avez karallé
ils ont karallé



IMPARFAIT
je karallais
tu karallais
il karallait
nous karayions
vous karayiez
ils karayaient



PLUS-QUE-PARTFAIT
j'avais karallé
tu avais
karallé
il avait karallé
nous avions karallé
vous aviez karallé
ils avaient karallé



FUTUR SIMPLE

je karallerai
tu karalleras
il karallera
nous karallerons
vous karallerez
ils karalleront

jueves, 7 de febrero de 2008

GALIZA

Información xeral
Galiza[1] ou Galicia é unha nación[2] establecida xurídica e administrativamente como Comunidade Autónoma con estatuto de "nacionalidade histórica" segundo a Constitución española e o seu Estatuto de Autonomía (ver Estatuto de Galicia) dentro do Reino de España e situada ao noroeste da Península Ibérica. Linda ao leste con Asturias e Castela e León, ao oeste co Océano Atlántico, ao norte co Mar Cantábrico) e ao sur coa República de Portugal.
Ten como lingua oficial o galego, similar e de orixe común co portugués, que comparte o dito estatuto co castelán, que é oficial en todo o estado.
A Galiza pertencen o arquipélago das Illas Cíes (formado pola illa do Faro, illa de Monteagudo e a illa de San Martiño), o arquipélago de Ons (formado pola illa de Ons e a illa de Onza), o arquipélago de Sálvora (formado polas illas de Sálvora, illa de Vionta e Sagres), así como outras illas como Cortegada, Arousa, as illas Sisargas, ou Malveiras; a meirande parte das cales pertencen ao Parque nacional das Illas Atlánticas.
Galiza ten a súa orixe cultural na cultura megalítica da fachada atlántica europea e na cultura castrexa. Os primeiros poboadores de Galiza son os nativos oestrimnios e outros pobos de orixe indoeuropea. A fusión destes pobos no noroeste peninsular dará lugar á cultura dos castros entre o macizo galaico e o Río Douro, cultura na que deixaron a súa impronta tamén os romanos.
Posteriormente Galiza será invadida por varias vagas xermánicas. Nun primeiro momento os Suevos farán de Galiza o primeiro Reino independente de Europa, posteriormente este reino será anexionado polos Visigodos. Galiza recibirá tamén no transcorrer da súa historia a viquingos, bretóns e musulmáns. Coa chegada dos musulmáns á Península Ibérica dúas cidades galegas serán atacadas: Santiago de Compostela e Lugo. O reparto do antigo reino visigodo, que se fai entre árabes, sirios e bérberes, dalle a estos últimos a franxa noroeste. As condicións climáticas incomodan a este pobo, procedente do Magreb, así que deciden non asentarse. Galiza igual que outros territorios da Península Ibérica tamén chegaría a ter nalgunhas cidades unha comunidade xudía importante, principalmente na zona de Rivadavia e Ourense. Tamén cabe destacar na cultura galega a influencia cultural chegada dende América Latina, dende as Illas Británicas e dende o centro de Europa grazas ao Camiño de Santiago.
Culturalmente e lingüísticamente as comarcas españolas do Bierzo (Castela e León) e o Eo-Navia (Asturias) son análogas a Galicia. Tamén posúe patróns conxuntos coas rexións lindantes portuguesas de Tras-os-Montes e Baixo Minho na música, nos costumes ou nas tradicións.
A cultura galega, entón, é froito da fusión de elementos culturais achegados por moi diversos pobos que se estableceron en Galicia ao longo da súa historia.
A consideración de Galiza como nación e unha procura constante dun maior grao de autogoberno que son defendidas por un número significativo de cidadáns. As tendencias nacionalistas e mesmo non-nacionalistas en Galiza son na súa meirande parte de tipo federalista, isto é, a formación dunha federación co resto dos actuais territorios españois. Tamén existen grupos independentistas.
Ten uns 2,8 millóns de habitantes (2002) cunha distribución poboacional que aglomera a meirande parte da franxa entre Ferrol e Vigo. Santiago de Compostela é a capital cun estatuto especial, dentro da provincia da Coruña.

Economía

Tenda ZARA en Hong Kong. ZARA pertence ao grupo INDITEX, o primeiro grupo europeo e segundo mundial de confección e roupa. Ten a súa sede central en Arteixo, A Coruña.

Un Citroën C4 Picasso 5 prazas foi o vehículo 9 millóns producido polo Centro de Vigo de PSA Peugeot Citroën dende que iniciou as súas actividades en 1958[3]
Galiza é unha terra de contrastes económicos. Mentres a costa oeste, sé dos maiores centros de poboación, e tamén das industrias manufactureiras e de derivados da pesca, é próspera e incrementa a súa poboación, a zona rural das provincias de Ourense e Lugo basea a maioría da súa economía na agricultura tradicional, asentada no minifundio, ou pequenas explotacións agrícolas e/ou gandeiras. O crecemento do turismo, aproveitamento forestal sostible e agricultura orgánica e natural, así como explotacións gandeiras de certo tamaño están aumentando as posibilidades da economía galega.
Aséntanse en Galiza poucas grandes industrias. Cabe contar entre elas coa planta de Alumina-Aluminio que a multinacional Alcoa ten en San Cibrao, a industria manufactureira de automóbiles da tamén multinacional Citroën en Vigo, a mina e as centrais térmica e de ciclo combinado de Endesa de As Pontes de García Rodríguez, a refinería da Coruña ou os asteleiros de Ferrol e Vigo, con desigual sorte e en proceso de reconversión case continua na súa maioría desde os anos 80. Nos anos 90 unha industria galega estase a desenvolver de xeito internacional, a manufactureira téxtil Zara, con sé en Arteixo.
As industrias manufactureiras de produtos agrícolas están en pleno retroceso, caendo en mans foráneas as industrias de derivados lácteos e outras sufrindo unha reestructuración, como lle pasou á antiga industria estatal 'FRIGSA' ('Frigoríficos Industriales de Galicia') que acabou sendo desmantelada e tratando de ocupar o seu lugar unha serie de empresas moito máis pequenas.
A pesca, na que tradicionalmente Galiza é unha potencia, ven mermando o número de capturas desde hai anos tanto polo esgotamento das pesquerías tradicionais como polas condicións políticas de acceso ás mesmas. Estánse comezando a desenvolver os cultivos mariños, algúns deles seguindo a liña tradicional das mexilloeiras (que aínda hoxe representan a maioría do valor de especies cultivadas) ou as cetáreas.
A agricultura e gandeiría pasaron nunha xeración de ser practicamente de subsistencia a ser de comercialización, e seguen a sufrir cambios debido ao impacto da incorporación na UE e ás condicións de entrada. O número de explotacións agrarias está caendo rapidamente, así como se está a concentrar a cota leiteira, por citar dous indicadores.

O 85% dos turistas que visitan Galiza visitan Santiago de Compostela, un dos principais reclamos turísticos galegos[4]
O turismo, de desenvolvemento máis tardío que noutras zonas da península, representa hoxe en día unha importante fonte de ingresos, coa peculiaridade de que se concentran na costa (principalmente nas Rías Baixas) e Santiago. Durante o ano 2007 Galiza recibiu 5,7 millóns de turistas, un 8% máis que no ano 2006[5], e un 11% máis que no 2005 e 2004. O turismo supón o 12 por cento do Produto Interior Bruto (PIB) galego e emprega a un 12 ou 13 por cento dos traballadores. A cuarta parte dos turistas que visitan Galiza proceden doutras partes do país, o resto procede de Madrid e Cataluña, seguidos por castelán-leoneses, andaluces, vascos e asturianos. Durante o 2007 1,2 millóns de turistas estranxeiros visitaron Galiza, fronte ao 25% que o fixo no 2005[6], entre eles destacaron os portugueses, alemáns, británicos, italianos e franceses e, de entre os procedentes de América, os máis numerosos foron arxentinos, venezolanos e estadounidenses.
A balanza exterior galega ten signo positivo, obtendo perto de 600 millóns de euros de superávit no ano 2002. Os principais socios comerciais de Galiza atópanse na Unión Europea.
Case a metade dos empregos en Galiza están dedicados ao sector servizos (582.000 persoas dun total de 1.072.000 traballadores, (2002)), seguido pola industria (máis de douscentos mil), e agricultura e construción con aproximadamente a mesma cantidade de traballadores. Curiosamente, é no sector agrario onde é menor a taxa de paro: 2,9%, estando no sector terciario no 9%.
Ver tamén:
Agricultura da Galiza
D. O. de Galiza

Xeografía

Límites

O territorio da Comunidade Autónoma de Galiza está comprendido entre 43º47'N (Estaca de Bares) e 41º49'N (Fronteira con Portugal no parque do Xerés) en latitude. En lonxitude, entre 6º42'O (límite coa provincia de Zamora) e 9º18'O (Acadado practicamente en dous lugares: cabo da Nave en Fisterra e cabo Touriñán).

Portos

A Costa
A costa galega ten multitude de entrantes e saíntes e illas pequenas, e en xeral é escarpada ou con descensos pouco suaves. Alternan lugares con características diferentes, como Corrubedo nas Rías Baixas ou a Rasa Cantábrica na Mariña, a primeira un lugar de características dunares nunha costa de perfil baixo, e a segunda unha zona de deposición xeolóxica elevada sobre o seu nivel orixinal. Os dous puntos citados son exemplos de lugares que reciben moitas visitas debido ás súas características físicas e fermosura: alí se atopan respectivamente o Parque Dunar de Corrubedo e a Praia de Augas Santas ou das Catedrais.
A maioría da poboación vive á beira das rías atlánticas, nos maiores núcleos urbanos e as súas áreas de influencia. As rías teñen importancia pesqueira, contribuíndo a que a costa galega sexa unha das zonas pesqueiras máis importantes do mundo. Asemade atraen multitude de turistas polas magníficas vistas e praias (a maioría de area branca e suave) e mar tranquilo.

As Rías

A ría de Arousa constitúe a maior ría galega en superficie

Contrariamente a crenzas populares, o Cabo Fisterra non é o punto máis occidental da península Ibérica. Esta distinción debe outorgárselle ao Cabo Touriñán

O arquipélago das Illas Cíes forma parte dende o 2002 do Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galiza

A Illa de Arousa con 4.884 habitantes no 2005 constitúe a illa máis poboada de Galiza

Río Sil ao seu paso pola provincia de Lugo
Xeograficamente, unha das peculiaridades de Galiza é a presenza das rías, indentacións na costa nas que o mar anega vales fluviais por descenso do nivel terrestre (ascenso relativo do nivel mariño). As rías están tradicionalmente divididas en Rías Altas e Rías Baixas, segundo a súa posición respecto a Fisterra como punto máis occidental de Galiza.
As Rías Altas son as de Ribadeo, Foz, Viveiro, O Vicedo, no Mar Cantábrico (é dicir, ao leste de Estaca de Bares como punto máis setentrional de Galiza), e Ortigueira, Cedeira, Ferrol, Betanzos A Coruña, Corme e Laxe e Camariñas.
As Rías Baixas, todas na fachada atlántica, son de maior tamaño. Enumeradas (de norte a sur) son Muros e Noia, Arousa, Pontevedra e Vigo.

Cabos
Os máis coñecidos son:
Estaca de Bares, que marca o punto máis ao norte de Galiza e a separación entre Océano Atlántico e Mar Cantábrico, entre as rías do Vicedo e Ortigueira.
Cabo Ortegal, entre a ría de Ortigueira e os cantís de Teixido.
Cabo Prior, ao norte de Ferrol.
Punta Santo Adrao, perto a Malpica.
Cabo Vilán, que limita a ría de Camariñas.
Cabo Touriñán, ao sur da ría de Camariñas.
Cabo Fisterra, tendo nunha das súas beiras o punto máis occidental de Galiza.
Cabo Silleiro, que pecha polo sur a ría de Vigo.

Illas
Illa de Arousa
Illas Cíes
Illa de Ons
Illa de Sálvora
Illa de San Simón
Illa de Tambo
Illa de Cortegada
Illas Sisargas
Illa da Coelleira
Illa de San Martiño
Illa Ansarón
Os Farallóns
Illa Pancha
Non se listan multitude de illas máis pequenas e illotes.

O interior
Demograficamente, o interior galego está pouco poboado, e continúa a experimentar a emigración ás áreas urbanas litorais, (antes a Madrid, Barcelona, Biskaia e Europa Occidental, e antes aínda a América, onde todos os españois aínda hoxe son chamados 'gallegos'), de xeito que se mantén a estrutura poboacional en pequenos núcleos, pequenas vilas e a poboación dispersa en aldeas, o que se reproduce na costa pero con características diferentes debido á moito maior densidade poboacional.
O aspecto orográfico que presenta Galiza no seu interior é de montañas baixas e romas, con multitude de ríos, estruturados como tributarios do Río Miño no interior, e nas cuncas atlántica e cantábrica, ríos máis curtos (en particular os que van ao Mar Cantábrico). As pendentes suaves ás veces ceden o paso a ladeiras escabrosas, como ocorre nos Canóns do Sil. Noutras zonas aparecen amplios vales, aínda que son minoritarios.
Galiza é percorrida de norte a súeste por dúas fallas tectónicas, partindo as características do chan galego polos ditos lugares. Así, encontramos na zona de O Porriño canteiras de granito, rocha moi abundante en boa parte de Galiza, pero ausente no extremo nordeste.

Ríos
Galiza tense denominado como o país dos mil ríos pola cantidade de cursos fluviais que mantén. En xeral, ademais do Miño na súa desembocadura ou nos moitos encoros, son aproveitables para a navegación transversal e lonxitudinal en tramos curtos [1].
Son ríos moi curtos na vertente cantábrica e algo máis longos na atlántica, coas excepcións novamente de Miño e Sil que teñen unha lonxitude de varios centos de km.
Existen moitos encoros para a produción de enerxía eléctrica, debido ao caudal, pendente e angostura, o que produce tamén o fenómeno dos 'canóns', como os célebres canóns do Sil (moitos deles aproveitados para encoros).
Ver o listado de ríos de Galiza

Montes
As montañas máis elevadas son Pena Trevinca, con altura superior aos 2000 m (no límite administrativo da Comunidade Autónoma) e Cabeza de Manzaneda.
Porén, coas características antes citadas, existen diversas serras ou cadeas montañosas, entre elas:
O Xistral entre A Mariña e a Terra Chá, co Cadramón (1019 m) e Monseiván (929 m) como puntos máis altos,
Os Ancares, que traza a fronteira administrativa coas comunidades de Castela eLeón e o Principado de Asturias, co pico de Pena Rubia (1821 m) como altura raíña,
O Courel, ao norte do río Sil, tamén en fronteira con Castela e León, co monte Faro (1606 m),
Serra do Eixo, con Pena Trevinca (2124 m), fronteira coa provincia de Zamora,
Macizo Central Ourensán, con Cabeza de Manzaneda (1780 m),
Serra do Faro, co monte Cantelle (1222 m)
Cova da Serpe, co pico do mesmo nome (841 m),
Montemaior, co pico de Meda (565 m) ,
Montes do Testeiro, co Faro de Avión (1151 m),
Serra da Peneda, Serra do Xerés e Serra do Larouco facendo fronteira entre Galiza e Portugal con montes como o Aguioncha (1240 m)

Natureza

Flora
Galicia ten unha grande porcentaxe de bosque, onde se desenvolven importantes especies forestais en estado natural, se ben nas últimas décadas as características boscosas están cambiando debido á importación do eucalipto, quedando un número de fragas reducido, en particular no centro-norte da provincia de Lugo.
Dentro do aproveitamento da terra fóronse introducindo diveros cultivos, pero respecto á cantidade de terra dedicada compiten cos pastos debido á presión do aproveitamento económico do gando.
Galicia é unha forte potencia de riqueza forestal para o Estado Español. A pesares dos incendios forestais que queiman moitas hectáreas tódolos anos, a madeira producida en Galicia é unha importante fonte de ingresos, así como a pasta de celulosa procedente de madeiras brandas. A réxión é unha zona de transición entre tres climas e os seus biotopos:
atlántico, con bosques de carballos, bidueiros, amieiros, etc.;
mediterráneo, principalmente nos vales interiores dos grandes ríos, con elementos significativos coma estevas, sobreiras, erbedos, etc.;
continental bastante suavizado, con elementos puntuais coma teixos, acivros, algúns abetos (alóctonos), piñeiros vermellos, etc.;
Debido á bonanza do clima, dánse tamén facilmente especies subtropicais e mesmo tropicais: palmeiras, orquídeas, etc. En Galicia houbo tres revolucións botánicas ou forestais, que se deron en tres épocas diferentes e con resultados ben distintos:
chegada do castiñeiro (Castanea sativa) cos romanos, rapidamente aclimatado e agora xa considerado coma autóctona;
chegada das repoboacións de piñeiro rodeno (Pinus pinaster), co tempo chamado mesmo piñeiro do país ou piñeiro galego, dende a descobremento de América, sobre todo para a construción de barcos;
chegada das repoboacións de eucalipto (especialmente Eucalyptus globulus), dende o franquismo, aínda contemplado coma especie alóctona, principalmente para fornecer de materia prima a ENCE, a papeleira de Pontevedra.

Fauna
Os animais que se ven topicamente como máis característicos de Galiza son domésticos, e corresponden ás explotacións gandeiras. Nembargantes, os bosques e montes galegos albergan unha variedade de pequenos mamíferos (lebres, coellos) e outros non tan pequenos (como xabarís ou corzos) que son aproveitados nas tempadas de caza.
Dentro das aves, cabe citar os varios sitios de paso ou invernada, zonas ZEPA, etc, como a da Ría de Ribadeo

Climatoloxía
En xeral, Galiza ten un clima suave de influencia oceánica, moi chuvioso. Nembargantes, a irregular orografía ten como consecuencia a existencia de múltiples microclimas, con fortes variacións en áreas con pouco máis de 200 km2.
A grandes trazos, pódense distinguir as seguintes zonas:
Rías Altas e interior de A Coruña, con clima oceánico húmido. Rexistra o maior índice de precipitacións de Galiza, así como o menor número de días soleados e o maior número de días con precipitacións.
Mariña Luguesa, con clima oceánico suave con temperaturas baixas todo o ano.
Interior, con clima oceánico case continental.
Rías Baixas, con clima oceánico suave.
Curso fronteirizo do río Miño, cun clima moi próximo ao Mediterráneo suave.
Ribeira Sacra, cun clima continental moi cálido propiciado polo Val do río Miño e os diversos montes que rodean a cidade de Ourense. No verán acostuman a ser bastantes os días nos que se rexistra a temperatura diaria máis elevada de España.
Eis un resumo dos datos do Observatorio Ramón María Aller de Santiago respecto ó ano 2002 como exemplo ilustrativo para o interior de A Coruña:
Chuvia: 189 días de chuvia (distribución normal de 50% de días chuviosos) con 2415,9 l/m2, distribuída na súa maioría nos tres derradeiros meses do ano.
Temperatura: mímima rexistrada de +0,6ºC e máxima de 32,8ºC.
Insolación: 1.663 horas e 40 minutos, a cantidade máis baixa con diferencia dos últimos anos (media anual, 2000 horas).
Outros: 28 días de tormenta.
O clima varía entre as costas, con oscilacións máis suaves, e o interior, no que se acadan no inverno as temperaturas máis frías (Manzaneda) e no verán as máis cálidas (Ourense).

Historia
Artigo principal Historia de GalizaAs etapas culturais máis importantes datadas na Galiza son:

Cultura megalítica
Artigo principal: Megalitismo en Galicia
A primeira claramente identificada, caracterízase pola súa capacidade construtora e arquitectónica, xunto co seu sentido relixioso, fundamentado no culto aos mortos como mediadores entre o home e os deuses. Este sentido relixioso abrangue a súa importancia ata a actualidade.
Estaban constituídos en clans. Desa época dan testemuña milleiros de mámoas e medorras espalladas.

Idade de Bronce
É nestes tempos cando se chega ao desenvolvemento metalúrxico, impulsado pola riqueza mineira. Parece que debido aos cambios climáticos, varios pobos da meseta trasladáronse á zona, incrementando a poboación e os conflitos entre pobos.
É a época de produción de diversos utensilios e xoias de ouro ou de bronce, que mesmo foron levadas máis aló dos Pirineos.

Etapa castrexa
Artigo principal: Cultura Castrexa
Floreceu na segunda metade da Idade de Ferro, resultado da fusión da cultura da Idade de Bronce e outras achegas posteriores, coexistindo en parte coa época romana. Os celtas trouxeron novas variedades de gado, o cabalo domesticado e probablemente o centeo.
O primeiro pobo celta que invade Galiza é o dos Saefes, no XI a.C., quen someterá o Oestrymnio; pero este influirá no primeiro sobre todo nos eidos da relixión, da organización política e das relacións marítimas con Bretaña e Inglaterra. O seu carácter eminentemente guerreiro fixo que Estrabón dixera deles que eran os máis difíciles de vencer de toda a Lusitania. Cómpre dicir que a provincia romana da Gallaecia propia dos galaicos aínda non estaba constituída políticamente e administrativamente.
Os castros son recintos fortificados de forma circular, provistos dun ou varios muros concéntricos, precedidos xeralmente do seu correspondente foxo e situados, os máis deles, no cume de outeiros e montañas. Entre os castros de tipo costeiro destacan os de Fazouro, Baroña e O Neixón. No interior poden mencionarse os de Castromao, Viladonga ou Santa Tegra. Común a todos eles é o feito de que o home se adapta ao terreo e non ao contrario.
Canto aos templos, a única construción atopada é a de Elviña. O de Meirás conserva unha necrópole. Noutros castros existían pequenas construccións en forma de caixa onde se gardaban as cinzas. Existe tamén outras parcialmente soterradas, cun depósito para a auga, nas que os vestixios de lume indican que debían servir para incinerar os cadáveres.
Dende finais do Megalítico aparecen inscricións sobre as rochas graníticas a ceo aberto das que se descoñece aínda o verdadeiro orixe e significado (son moi coñecidas as de Campo Lameiro).

A romanización
Artigo principal: Gallaecia
Os romanos someteron a Galiza para aproveita-los seus recursos mineiros. Co tempo convertiríana en provincia do imperio e recoñecerían a súa personalidade chamándoa Gallaecia. Con eles, os castros perderon o seu vello valor defensivo. Trouxeron novas técnicas, novas vías de comunicación, novas formas de organiza-la propiedade e unha lingua nova, pero foron tolerantes coa cultura existente.
O cristianismo chegaría a Galiza cos romanos. Lograría o que non acadou o latín e impúxose ó arrianismo dos suevos e ó paganismo prerromano. Os suevos, que mantiveron Galiza como reino independente cento setenta anos, foron progresivamente mediatizados polos visigodos. Foi na súa época na que se impuxeron definitivamente a lingua latina e o cristianismo, evolucionando o primeiro cara o galego e mesturándose a segunda cos costumes paganos.
O Islam chegaría ó sur de Galiza e só o norte se mantería como bastión da Reconquista ata que, logo de recupera-lo sur, este se independizara co nome de Portugal. As actividades económicas dos castrexos baséanse na agricultura e gandería-pastoril.

Idade Media
Artigo principal: Idade Media en Galicia
A aparición do Sepulcro do Apóstolo 'Sant Iago' en plena guerra da Reconquista conferiulle a Galiza unha importancia clave dento do fortalecemento dos reinos cristiáns, erixíndose Santiago como centro relixioso e destino de peregrinos que fortaleceron as ligazóns con Europa. O 'Camiño de Santiago' converteuse nun eixe cultural polo que se espallaron, entre outros, a arte románica ou a lírica dos trobadores, facendo dela tamén un contrapeso cultural fronte ao centralismo.

Idade Moderna
Artigo principal: Galiza na Idade Moderna
A partir da escriturización normativa en castelán comezada por Afonso X, o galego como lingua comezou unha decadencia acelerada dentro do proceso de uniformización de España, pasando polos chamados "Séculos Escuros", nos que a supervivencia lingüística foi só oral. No século XVIII comezouse a tomar conciencia da situación de división lingüístico-social entre o pobo galegofalante e os poderosos, castelánfalantes.

Século XIX
Artigo principal: Galicia na Idade Contemporánea
En 1833 Galiza perde a súa representatividade como unidade administrativa e desaparece a Xunta do "Reino de Galiza". É aqui que nacen as actuais catro provincias galegas que estruturan o territorio baixo administración do goberno central. Atopamos neste século o primeiro xurdimento dun movemento político que vai defender Galiza por causa desta perda de poder.
O pronunciamento de Solís vai levantar en armas a unha parte do exército para defende-la Unidade de Galiza contra a perda da desa administración anterior. Finalmente foron masacrados na batalla de Compostela e en 23 de Abril de 1846 fusilados os sobreviventes, coñecidos a partir de aí coma os Mártires pola Liberdade ou Mártires de Carral.
O Rexurdimento supón unha tentativa culturalista de defensa da galeguidade posterior a esa tentativa política o afianzamento da conciencia de diferenciación cultural parella a un ideal político de autopertenza. Isto supón a recuperación da lingua galega como vehículo de expresión culto. Desta época son Rosalía de Castro, Murguía, Leiras Pulpeiro ou Eduardo Pondal, entre outros.

Século XX
Tras o provincialismo, federalismo e rexionalismo do século anterior, xorde a etapa de Solidaridad Gallega, de 1907 á Primeira Guerra Mundial, co obxectivo de conseguir unha fronte electoral unida para eliminar o caciquismo e acadar unha representación galega (o que se saldou cun fracaso).
Unha primeira etapa, ata Primo de Rivera, é a marcada polas Irmandades da Fala, cunha preocupación fundamental pola defensa da lingua. Ao estendérense, vai callando de novo a idea política do galeguismo. Así, Vicente Risco e Otero Pedrayo traballaron no aspecto cultural e tiveron contraparte no aspecto político en Porteira e Lois Peña Novo. O relevo constitúeo a chamada 'xeración Nós', en torno á revista do mesmo nome, acompañada de 1920 á Segunda República por unha preocupación pola creación dun galeguismo controlado e instrumental desde o poder político central.
Na Segunda República hai dúas tendencias fundamentais: a correspondente á Organización Republicana Gallega Autónoma (ORGA) e a contraparte no Partido Galleguista (PG). O PG xorde da unión de varias tendencias representadas nas figuras de Vicente Risco, R. Otero Pedrayo, Ramón Cabanillas, Suárez Picallo, Castelao... En 1936 o PG, para lograr o estatuto para Galiza, aliouse coa Frente Popular e a resultas desa alianza sufriu unha escisión. Porén, logrouse o Estatuto e Castelao presentouse a Cortes pouco antes da Guerra Civil española.

Franquismo
Durante o franquismo, cualificado por Celso Emilio Ferreiro de "longa noite de pedra", sucedéronse diferentes etapas represivas coas ideas galeguistas, a partir da loita armada de moitos galeguistas en contra de Franco.
Na posguerra créase en Bos Aires o Consello de Galicia, comandado por Castelao e Suárez Picallo. No ano 1944 sae do prelo 'Sempre en Galiza', guía ideolóxica do galeguismo. Pouco a pouco vaise optado polo mantemento dunha acción cultural, como manifesta a criación da editorial Galaxia.
No ano 1964 fúndanse a Unión do Pobo Galego (UPG, partido nacionalista de esquerda revolucionaria segundo o definiu Méndez Ferrín) e o Partido Socialista Galego (PSG, con X.M.Beiras e García Bodaño).

En democracia
(Ver a liña temporal á beira)
Cronoloxía (dende a democracia en España)
1975
Constitución da Xunta Democrática de Galiza
1976
Constitución da Táboa Democrática de Galiza
1977
Constitución da Asemblea de Parlamentarios de Galiza
1978
Xunta Preautonómica presidida por Antonio Rosón Pérez
1979
Xunta Preautonómica presidida por Xosé Quiroga Suárez
1980
Referendo do Estatuto de Autonomía. Aprobado facendo referencia á Nacionalidade histórica.
1981
Primeiras eleccións autonómicas
1982
Presidente da Xunta de Galiza: Xerardo Fernández Albor
1987
Presidente da Xunta de Galiza: Fernando González Laxe
1991
Presidente da Xunta de Galiza: Manuel Fraga Iribarne
2005
Presidente da Xunta de Galiza: Emilio Pérez Touriño

Lingua
O galego, idioma romance derivado do latín que se falaba na antiga Gallaecia romana, é a lingua propia de Galiza e constitúe a máxima expresión cultural do pobo galego. Dende o punto de vista filoxenético é de orixe común ao portugués e similar a outros romances ibéricos tales coma o asturiano ou o castelán.
A lingua galega desenvolveu tradición literaria temperá canda outros romances coma o occitano. Esta prematura tradición acredita o seu prestixio. Atravesou posteriormente períodos de decadencia literaria e sociolingüística debido ao estatus político de Galiza ao longo da súa historia.
Actualmente, a lingua galega posúe un estándar elaborado pola Real Academia Galega en base á súa tradición literaria. O galego contemporáneo, como lingua oficial, posúe unha variante culta que é empregada tanto nos medios de comunicación de Galiza coma no ensino primario, secundario e universitario.
A castelán comezou a se introducir na Baixa Idade Media sobre todo ao accederen casteláns a postos na Igrexa e na política galega, e acabou por converterse na lingua da clase dirixente e de facto na única lingua oficial e ao longo do século XX tamén na lingua falada por unha parte dos habitantes das cidades galegas. Despois de varios séculos de imposición política da lingua castelá, o galego acadou nos últimos decenios tamén o estatus de lingua oficial na comunidade autónoma galega, e ámbolos dous son aprendidos nos centros de ensino. Existe un forte movemento social que busca a plena normalización da lingua de Galiza.
Hai que notar que tanto o galego coma o portugués son derivados do antigo galego-portugués. As dúas linguas comezaron a se afastaren progresivamente coa separación política de Portugal e Galicia. Existen posicións distintas en cando á consideración do galego como lingua:
Posición oficial.
A posición sostida pola administración galega e pola conciencia metalingüística da meirande parte da poboación do país é que hoxe galego e portugués constitúen linguas separadas cada unha delas con cadanseu respectivo estándar elaborado por cadansúa institución pero conservando algunhas ligazóns. As normas ortográficas e morfolóxicas do idioma galego son elaboradas pola Real Academia Galega en base aos seguintes criterios de estandarización.
Ortograficamente son estandarizadas aquelas grafías que teñan meirande presenza na literatura galega durante todos os séculos de produción. Considéranse ilexítimas as minoritarias.
A evolución da ortografía galega ao longo da súa literatura constituíuse coma unha ortografía máis fonética ca etimolóxica en función das súas necesidades fonéticas coma a ortografía castelá, a portuguesa, a catalá ou a italiana. Só o francés e o inglés poden considerarse linguas de estandarización ortográfica estritamente etimolóxica.
No que atinxe á morfoloxía tómase de refencia o galego central.
Son estandarizadas as solucións morfolóxicas maioritarias do galego contemporáneo e aquelas que teñan unha meirande presenza na tradición literaria do idioma. A Real Academia Galega prescinde de solucións morfolóxicas mironitarias, sen tradición literaria, alleas e innecesarias. Dende o 2003 son aceptadas solucións dobres ao atoparen diferentes solucións morfolóxicas que cumpren os requisitos para a estandarización. Adóptase unha visión máis ecléctica do idioma e acéptase o polimorfismo do diasistema lingüístico.
O idioma portugués está estandarizado seguindo uns criterios distintos:
A ortografía portuguesa é inspirada na ortografía do occitano produto do Real Decreto de Afonso III de Portugal, alegando motivos estéticos.
A morfoloxía do portugués superpuxo o dialecto de Lisboa por riba do resto en todo o territorio, afastándose así das solucións morfolóxicas galegas similares ao material lingüístico das comarcas portuguesas máis norteñas.
Dende o punto de vista sociolingüístico os trazos morfolóxicos residuais do actual norte de Portugal son calificados pexorativamente de dialectais ou provincianos e só se conservan na franxa etaria máis avanzada dos seus falantes. Estas formas non foron aptas para a estandarización provocando, eles, un afastamento morfolóxico considerable con respecto ao galego. Hoxendía, o idioma portugués, lingua de estado durante máis de oito séculos, encóntrase homoxeneizado morfolóxicamente en todo Portugal.
Posición non oficial ou reintegracionismo.
Así e todo existe outra postura en Galiza que mantén que o galego non é unha lingua nin separada, nin afastada do portugués, senón un outro dialecto do sistema galego-portugués, é o reintegracionismo e aínda existe tamén unha outra postura, o lusismo, que afirma que o galego e o portugués son a mesma lingua.
A literatura galega foi destacada na Idade Media, voltando a rexurdir no século XIX, cunha ampla oferta de escritores galegos que son traducidos a diferentes linguas.

Historia de Metallica

Miembros Actuales
James Hetfield - Voz / Guitarra rítmica (1981 - presente)
Lars Ulrich - Batería (1981 - presente)
Kirk Hammett - Guitarra solista (1983 - presente)
Robert Trujillo - Bajo (2003 - presente)

Anteriores
Lloyd Grant - Guitarra solista (1981 - 1982)
Ron McGovney - Bajo (1982)
Dave Mustaine - Guitarra solista (1982 - 1983)
Cliff Burton † - Bajo (1982 - 1986)
Jason Newsted - Bajo (1986 - 2001)

Historia

Comienzos

Primeros contactos
Se puede considerar que la historia de Metallica comienza cuando en 1980 un joven danés llamado Lars Ulrich se traslada junto con su familia a Los Ángeles. Hijo del tenista profesional Torben Ulrich,[6] Lars había desarrollado una enorme afición por el Heavy Metal durante los '70 cuando la NWOBHM (New Wave Of British Heavy Metal, Nueva Ola de Heavy Metal Británico) reinaba en la escena underground de Europa, y con su traslado a Estados Unidos, en principio previsto por su padre con el objetivo de la preparación de una carrera dentro del tenis profesional, dicha afición se convertiría prácticamente en una obsesión, sobre todo centrada en los grupos más desconocidos de la nueva corriente inglesa. Su prioridad al llegar a Los Ángeles, lejos de centrarse en el tenis, sería la de explotar su capacidad musical junto con otros jóvenes. Dicha ambición le llevaría en 1981 a publicar un anuncio en la revista Recycler pidiendo un guitarrista para formar un grupo con influencias de las bandas de la NWOBHM,[7] centrándose concretamente en sus bandas preferidas: Diamond Head, Motörhead y Iron Maiden. Otro joven respondió a su anuncio, llamado James Hetfield, hijo de un propietario de una compañía de camiones y de una cantante de ópera, educado con una estricta formación cristiana.[6] Los primeros ensayos conjuntos tuvieron lugar, y aunque al principio a James no le convencía la forma de tocar de Lars,[8] acabaron formando un grupo. La clave de esta unión fue el tema que Lars tenía reservado por parte de su amigo Brian Slagel, fundador de la por entonces recién creada Metal Blade Records, en el primer recopilatorio que editaría el sello, denominado Metal Massacre.[9]
El nombre del grupo fue tomado por Lars a su amigo Ron Quintana,[10] quien barajaba «Metalmania» y «Metallica» como posibles nombres para un nuevo fanzine musical, aunque se inclinaba más por el segundo. A Lars le gustó tanto el segundo («Metallica») que rápidamente le recomendó (a Ron Quintana) el primero.[11]

Primera formación del grupo y primeras canciones
Lars se trasladó al local que James tenía junto a Ron McGovney, un amigo suyo que provenía de una familia acomodada que poseía numerosas propiedades, una de las cuales fue prestada a Ron y a James Hetfield para vivir y tocar en ella. James le pidió a Ron que tocara el bajo en la banda y se ofreció a enseñarle. Además, Ron fue el diseñador del ya famoso logotipo de la banda.[2] Tras incesantes intentos de conseguir un guitarra solista influenciado por Motörhead y Iron Maiden, encontraron a Lloyd Grant, un joven guitarrista afroamericano con quien tocaron la primera demo de Metallica, titulado Hit the Lights (1981). Lloyd, que no pensaba quedarse mucho tiempo en la banda, fue al poco tiempo sustituido por Dave Mustaine en la guitarra solista y así tener la primera alineación de Metallica, ya que en Dave Mustaine encontraron a la persona ideal para cerrar la formación. El primer paso fue la grabación del tema para la primera entrega de Metal Massacre. El elegido sería «Hit the Lights», tema que provenía de la anterior banda de Hetfield, Leather Charm, en una versión bastante alejada de la que un año más tarde aparecería en el primer álbum oficial del grupo.
El debut de Metallica en directo tendría lugar el
14 de marzo de 1982 en el club Radio City de Anaheim, en una actuación en la que la falta de experiencia sobre el escenario ocasionó serios problemas a la banda.[2] Dos semanas más tarde tendrían la oportunidad de enmendar su error abriendo dos noches seguidas para los ingleses Saxon en el Whiskey-A-Go-Go de Los Ángeles. Como curiosidad, cabe decir que dentro del libreto de Garage Inc pueden encontrarse reproducidas las notas que el propio Ulrich tomó en aquel momento sobre la marcha de estos dos conciertos, incluyendo los setlists de ambas noches y las impresiones del baterista sobre la marcha de las mismas.
La decepción que ocasionaron en la banda estos dos malos conciertos hicieron que se replanteasen la contratación de un vocalista mientras Hetfield y Mustaine fuesen los dos guitarristas de la banda. Para ello se trajo a Sammy Dijon, ex vocalista de la banda Ruthless, quien realizó algunas pruebas pero que no fue finalmente admitido en el seno del grupo, por lo que fue despedido.
[2] En abril de 1982 se contrató a otro guitarrista, Damien Phillips (de nombre real Brad Parker), para actuar como tal mientras Hetfield se concentraba delante del micrófono, pero fue despedido después de su primera actuación con la banda después de que Mustaine se negase a que hubiese un tercer guitarrista.[2] De este modo, Hetfield pasó a tomar las riendas de la segunda guitarra y las partes vocales desde aquel momento. Sin embargo, antes de este suceso, varios cantantes pasaron por el punto de mira de la banda, entre los que hay que destacar a John Bush, futuro vocalista de Armored Saint, y Jesse Cox, de Tygers of Pan Tang. Durante un concierto de prueba en la antigua escuela de Lars Ulrich, el cantante fue Jeff Warner. Dicho concierto acabó sin ningún espectador ya que, según las malas lenguas, Warner desafinaba demasiado.[2]

Formación definitiva de la banda
Con la edición de Metal Massacre en el mes de junio, el grupo, tras renegar de la versión de «Hit the Lights» aparecida en el mismo por encontrarse completamente desfasada de lo que constituía su nuevo sonido, decidió grabar su primera demo, titulada No Life 'til Leather probablemente en una alusión al disco de Motörhead No Sleep 'til Hammersmith. Siete temas formarían parte de esta demo, entre las que se encontraba una versión mucho más potente y acelerada de «Hit the Lights». Con una agenda de conciertos cada vez más ajustada, Hetfield y Ulrich comenzaron a plantearse la sustitución de Ron. Años después, éste dijo en una entrevista que el resto de la banda le dejaba que se encargara de todo y muchas veces tenía que pagar él sólo. Es en ese momento cuando empiezan a aparecer los problemas con Dave Mustaine derivados de un carácter extremadamente violento unido al consumo extremo de alcohol y drogas.[12] Conocedor de la necesidad de Metallica de reclutar un nuevo bajista, Brian Slagel recomienda a Lars y James la banda Trauma, que acababa de editar uno de sus temas en la segunda entrega de Metal Massacre. Hetfield y Ulrich quedarían totalmente impresionados con la destreza y presencia en el escenario de su bajista, Cliff Burton, ofreciéndole inmediatamente el entrar a formar parte de Metallica, lo cual sería inicialmente rechazado por Burton.[9]

Kirk Hammett.
Aún con McGovney en sus filas, la banda grabaría el
29 de noviembre del mismo año (1982) una demo en directo en el The Waldorf de San Francisco, que recibiría el nombre de Live Metal Up Your Ass y en la que estrenarían el tema «Whiplash», inédito hasta entonces. El concierto tendría como teloneros a Exodus, cuyo guitarra solista, un joven Kirk Hammett, causaría una gran impresión en el tándem Hetfield-Ulrich, que ante los crecientes problemas con Mustaine comenzaron a considerarlo como un reemplazo perfecto. Poco tiempo después Ron McGovney decidió dejar Metallica al oír que habían estado estableciendo contactos con Cliff Burton,[13] para incorporarse a Phantasm, al contrario de la creencia popular de que fue despedido. Ron McGovney declaró: «Nunca escuché 'Estás despedido' o algo así de parte de ellos. Yo renuncié, aunque es obvio que, aunque no hubiera renunciado, me iban a despedir de todas maneras». Al mismo tiempo, Cliff Burton, quien estaba teniendo problemas con Trauma debido a la dirección que el resto de los integrantes querían tomar con respecto a su música, decidió pasarse a las filas de Metallica. La única condición no negociable que puso el bajista fue que la banda se trasladara a San Francisco, donde los nuevos sonidos thrasheros comenzaban a tener una legión de seguidores que recibieron el nombre de «Bay Area Bangers». De todas maneras, Lars, James y Dave ya estaban pensando en mudarse a San Francisco, porque habían visto la energía y el entusiasmo de la escena thrash de esa ciudad, además de que la escena de Los Angeles estaba dominada por el cada vez más famoso hair metal, con bandas como Motley Crue y Ratt.

Kill 'em All
A principios de 1983 el manager y promotor de conciertos Johnny Zazula (con la ayuda de su mujer) se puso en contacto con el grupo para ofrecerles un traslado a
Nueva York, con la idea de organizar varios conciertos en la Costa Este y, si todo marchaba bien, grabar un álbum.[7] Tras aceptar la oferta, Metallica inició el viaje el 1 de abril, y tras atravesar todo el país, fijaron su nuevo lugar de residencia en el «Music Building» de Nueva York, un edificio en el que cohabitaban con varias bandas de rock, entre las que se encontraba Anthrax, lo que supuso el inicio de una gran relación de amistad y camaradería.[2]
A los diez días de su llegada a Nueva York, la situación con Mustaine se hizo insostenible, con lo que Hetfield y Ulrich sorprendieron a un Mustaine recién despierto para anunciarle que estaba fuera del grupo y que en un breve plazo salía el autobús que habían reservado para su vuelta a casa (posteriormente Dave fundaría Megadeth).[14] Para algunos, el factor que fue finalmente decisivo para la expulsión de Mustaine fue el accidente de furgoneta que éste provocó al conducir ebrio en el trayecto que llevó al grupo de San Francisco a Nueva York.[15] Los integrantes ya estaban preparados para esto. Le pidieron a Zazula que se pusiese en contacto con el guitarrista de Exodus, Kirk Hammett, para unirse a la banda. Al principio, Kirk creía que la llamada de Zazula era una broma, pero finalmente aceptó.[13] De forma simultánea a la expulsión de Dave, Kirk Hammett dejaba Exodus y se disponía a salir hacia Nueva York, llegando esa misma noche a altas horas de la madrugada. Alumno de Joe Satriani, Hammett introduciría un sonido más melódico, técnico y estilizado en Metallica, que se haría patente a partir del segundo álbum del grupo, puesto que el primero estaba compuesto en su totalidad en el momento de su entrada. El debut del nuevo guitarrista tendría lugar en el neoyorquino «Showplace» abriendo para The Rods.
Tras un mes de ensayos, Metallica entraría finalmente el
10 de mayo en los «Music America Studios» para grabar su primer álbum.[7] El tracklisting sería prácticamente igual que el de No Life 'til Leather, incluyendo como novedades el tema «Whiplash», ya aparecido en Live Metal Up Your Ass, y el solo de bajo que Burton solía ejecutar en los conciertos,[16] bajo el nombre de «(Anesthesia) Pulling Teeth». Además, también se incluiría una versión remozada del tema «The Mechanix», añadiendo nuevos riffs y rebautizándola como «The Four Horsemen».[17] La producción correría a cargo de Paul Curcio, propietario de los estudios e ingeniero residente. Su trabajo levantó suspicacias por parte del grupo debido a la diferencia de criterios con respecto al sonido del álbum que quería imprimirle la banda.
Tras seis semanas, el primer trabajo de Metallica sería lanzado en el mes de julio bajo el nombre
Kill 'em All. Dicho nombre (Mátalos a Todos) provenía de una frase del bajista Cliff Burton a causa del enfado que produjo en el grupo la negativa de diversas distribuidoras de discos a comercializar el álbum con el título que el grupo quería darle, Metal Up Your Ass (Metal por el Culo).[11] [2] Zazula, incapaz de encontrar una compañía discográfica interesada en publicar el disco, optó finalmente por la fundación de un sello propio, Megaforce Records. Se consiguió la cifra de 17.000 copias vendidas en las dos primeras semanas,[18] y sobre todo, Kill 'em All contribuyó notablemente a extender la buena reputación de Metallica, recibiendo una avalancha de críticas favorables por parte de la prensa, que ya comenzaba a verlos como los iniciadores de una nueva corriente en el metal.[19] Posteriormente, la cifra de copias vendidas del disco llegaría hasta las 300.000.[20]
Como forma de promoción, Zazula organizaría un tour conjunto con Raven que los llevaría por todo Estados Unidos, constando de 35 fechas y bautizado como Kill 'em All For One Tour (el álbum que Raven se encontraba promocionando se llamaba All For One). Posteriormente, y tras varios conciertos en San Francisco, Nueva York y Boston, y prácticamente coincidiendo con la edición en Europa del single «Jump in the Fire» por parte del sello Music for Nations, el 3 de febrero de 1984 se inició la gira europea Seven Dates of Hell, en la que se encargan de abrir para los ingleses Venom, teniendo como momento cumbre la participación en el Aardshock Festival en Holanda, tocando ante más de 5.000 personas, la audiencia más grande que habían tenido hasta el momento.[13]

Ride The Lightning
Terminada su primera gira europea, Metallica entraría el 20 de febrero en los Sweet Silence Studios de Copenhague para la grabación de su segundo álbum, recayendo todo el peso de la producción en el ingeniero residente Fleming Rasmussen,[7] quien ya había trabajado anteriormente con pesos pesados como Mercyful Fate y Rainbow y posteriormente trabajaría con los brasileños Sepultura o los alemanes Blind Guardian. El ajustado presupuesto del que Zazula disponía se convirtió en el principal problema durante la grabación del álbum, que transcurrió a un ritmo frenético durante menos de un mes, quedando finalizada el 14 de marzo, y viéndose sólo interrumpida por el fallido tour Hell On Earth junto a The Rods y Exciter, finalmente cancelado por la escasa venta de entradas. Con este nuevo trabajo, Metallica tendría que afrontar por primera vez críticas provenientes de sus propios fans debido a la filtración de cuatro temas del álbum en forma de demo de trabajo, concretamente «Fight Fire With Fire», «Creeping Death», «Ride the Lightning» y la experimental e instrumental «When Hell Freezes Over», primer nombre de la después conocida como «The Call of Ktulu». A la considerable evolución mostrada en estos temas se unía el rumor latente de que el grupo estaba trabajando en una balada, lo que provocó cierto revuelo dentro del sector más extremo de los fans del grupo.

Actuación de Metallica en 1986 en la gira Damage Inc.
Ride the Lightning, nombre que recibiría finalmente el segundo álbum de Metallica, supondría todo un cambio en el sonido de la banda, que se adentraba en terrenos mucho más melodicos y sinfónicos. Las labores de composición contaron con la colaboración de Burton y Mustaine, incluyendo este último ciertos riffs asombrosos en los temas como «Creeping Death», canción editada por Hetfield con una letra muy fuerte; es el solo más agradable según el guitarrista, que en su interludio tomaba el riff y la línea vocal del tema «Die By My Hand». El tema más controvertido del álbum sería la balada de tintes suicidas «Fade to Black», escrito por Hetfield inspirándose en el robo de equipo que la banda sufrió el 14 de enero de aquel mismo año (1984),[21] y visto por cierta parte de los primeros seguidores como una traición por parte de la banda, a la que tildaron abiertamente como «vendidos».
La primera aparición de la banda en los escenarios tras la grabación tendría lugar en dos sold-out en el londinense Marquee, tras lo cual se harían diversos conciertos por
Alemania, Holanda y Bélgica. El momento más importante de este tour llegaría el 3 de agosto en el «Roseland» de Nueva York, donde tendrían un primer contacto con el sello Elektra Records, y en el que, tras el concierto, iniciarían las negociaciones con Peter Mensch y Cliff Burnstein de la agencia Q-Prime, la cual finalmente acabaría comprando el contrato de Metallica a Johnny Zazula. Probablemente es este hecho el que fomentaría las conversaciones de la banda con Elektra, que acabaría fichándolos el 12 de septiembre tras firmar un contrato en el que se otorgaba al grupo un absoluto control artístico sobre su carrera.
El primer movimiento de Elektra tras reclutar a Metallica sería reeditar
Ride the Lightning bajo su sello el 19 de noviembre, a la vez que Music for Nations, con la que Zazula tenía un acuerdo aún vigente tras el fichaje por Elektra, edita en Europa el single «Creeping Death», que contendría la suite The Garage Days Revisited, formada por las versiones «Am I Evil?» de Diamond Head y «Blitzkrieg» del mismo grupo. A su vez, se inicia un nuevo tour europeo, esta vez coordinado por Q-Prime con Robert Allen como manager de la gira, que dio comienzo en la francesa ciudad de Rusen el 16 de noviembre y finalizó en el «London Lyceum» de Londres el 20 de diciembre tras haber visitado Francia, Alemania, Dinamarca, Suecia, Suiza, Italia, Finlandia e Inglaterra con un enorme éxito de público.
Finalizada la gira europea, y tras un descanso por Navidad, Metallica inició el
11 de enero de 1985 un tour por Estados Unidos y Canadá junto a sus colegas de Armored Saint y los WASP de Blackie Lawless, con quienes la banda tuvo varios roces debido al supuesto ego de dicho frontman. Sería durante esta gira cuando la banda comienza a ser conocida como «Alcoholica» por sus excesos con el alcohol. A esto se uniría el cartel que colocaron en dicho autobús, No se ría, señor. Su hija probablemente esté dentro, que daba una idea de la actitud desenfadada del grupo. Tras más de tres meses en la carretera, la gira tendría su final en el «Starry Night Club» de Portland.

Master of Puppets y la muerte de Cliff
Pasados dos años de gira, volvieron a
Copenhague, al mismo estudio donde se grabó Ride the Lightning, Sweet Silence. De allí surgió Master of Puppets, uno de los discos más alabados dentro del heavy metal,[19] cuya canción principal homónima está considerada por muchos fans como la mejor canción de la banda. El disco ha vendido hasta la fecha más de 7 millones de copias en todo el mundo, a pesar de que sólo llegó en su día al puesto 29 del Billboard.[22]
La gira de presentación del disco comenzó en verano de 1986 con el guitarrista rítmico John Marshall, ya que Hetfield se había roto el brazo en un accidente de skateboard.[2] En dicha gira del Master of Puppets, esta vez en Europa, el autobús de la gira circulaba por las heladas carreteras suecas a las 6:15 horas de la mañana;[13] Cliff Burton se encontraba durmiendo en la litera asignada a Kirk Hammett (debido a que éste último había perdido en una apuesta jugando naipes),[2] y repentinamente el autobús volcó cerca del pueblo de Ljungby, y cayó sobre el cuerpo del bajista Cliff Burton, tras salir despedido por la ventana, causándole la muerte instantánea el 27 de septiembre de 1986. Según el conductor, el autobús derrapó debido a las placas de hielo que había en la carretera, lo que ocasionó el vuelco; James, furioso por lo sucedido, intentó golpear al conductor, siendo detenido por sus compañeros; el mismo Hetfield recorrió una distancia considerable de la carretera, buscando las dichosas placas de hielo que el conductor había mencionado, aunque no encontró nada. En el funeral de Burton, se escuchó el tema «Orion».

Monumento en conmemoración de Burton cerca del lugar en el que se estrelló el autobús.
Su muerte provocó la suspensión de la gira de la banda,
[20] y la retirada de los tres miembros restantes para pensar al respecto de su futuro. Finalmente, y después de consultar a los familiares del desaparecido bajista,[23] decidieron continuar con la carrera musical de la banda, y reclutaron al bajista Jason Newsted de la banda Flotsam and Jetsam, en lugar del desaparecido Cliff, puesto para el cual también optó Les Claypool entre más de 40 músicos.[23] Al año siguiente la banda volvería a Europa para completar la gira con su nuevo bajista.
En su primera actuación con Metallica, Newsted tocó un solo de bajo, lo que provocó un descontento entre los fans de la banda, quienes dijeron que era una falta de respeto hacia el difunto Cliff Burton.

Garage Days Re-Revisited y ...And Justice For All
En 1987 lanzarían un pequeño álbum de versiones de los grupos que les influyeron titulado Garage Days Re-Revisited para introducir a Newsted a los fans,[11] nombre derivado de las sesiones de grabación de dicho álbum en el garaje de Ulrich.[23] Un año después lanzarían un nuevo disco, titulado ...And Justice for All. Éste es su álbum más oscuro, con un sonido dominado por ritmos de batería densos y muy acelerados, de gran complejidad. Pese a lo que podría parecer, es un trabajo más melódico que sus predecesores, con un ambiente absolutamente negativo, y unas letras más cercanas a la crítica social, política e incluso ecológica («Blackened»). Destacan los temas «One» (canción con el primer videoclip grabado por la banda, recogiendo escenas de la película Johnny cogió su fusil;[24] con este videoclip, la banda comenzó a ganar fama en el ámbito mainstream, pero fue perdiendo fans al mismo tiempo, calificándolos como «vendidos»), «To Live Is to Die» (dedicado a Cliff Burton basándose en los bocetos de una canción que se encontraba componiendo en la que se oye un poema compuesto por el desaparecido bajista a pesar de ser un tema instrumental), «...And Justice for All» y «Blackened».
Esta producción marcó un hito en el equipamiento de las guitarras de Metallica, ya que dejan sus full stacks valvulares Marshall, para apostar por Mesa Boogie, obteniendo un sonido mucho más agresivo.
[24] La única pega que se le puede achacar al disco es, a pesar de la evolución, la escasa calidad en la producción y el escaso volumen que tiene el bajo, el cual casi no se oye siendo imposible de atisbar en muchos momentos. A pesar de estas características, el álbum ha vendido hasta la fecha más de 8 millones de copias,[19] a pesar de tener una promoción casi nula sin ningún tipo de repercusión en canales de televisión como MTV.[19]

Jason Newsted, bajista de la banda desde 1986 hasta 2001.
Gracias a este trabajo, Metallica recibe su primera nominación a los premios
Grammy en 1989, en la categoría de Mejor Interpretación Vocal o Instrumental de Hard Rock/Metal. Contra todo pronóstico, el ganador del premio es el disco Crest of a Knave de Jethro Tull, quienes ni siquiera habían acudido a la gala. Lars Ulrich se referiría a ellos después de ganar el Grammy en 1991 en la misma categoría por el álbum homónimo de la formación: «Queremos dar las gracias a Jethro Tull por no haber sacado ningún disco este año».[2] Cuenta la anécdota que el presentador de la edición de los Grammys de 1989, el afamado cantante Alice Cooper, se quedó realmente impresionado por el vencedor del premio, quedando su sorprendida cara grabada por las cámaras en la entrega del premio.[2]

The Black Album
Su siguiente trabajo, llamado
Metallica pero mejor conocido como The Black Album, considerado por la crítica como la obra maestra de Metallica, se haría esperar hasta el año 1991. Fue producido por Bob Rock, conocido por su trabajo junto a la banda Bon Jovi, entre otros. Con canciones como «Enter Sandman», «Holier than Thou», «Sad But True», «The Unforgiven» y «Nothing Else Matters», vendió más de 500.000 copias en su primera semana en EE.UU., llegando al primer puesto en la lista del Billboard[25] debido a su carácter más comercial. Sólo en EE.UU., la RIAA certifica 14 millones de copias vendidas desde su salida a la calle. El nombre popular del disco, The Black Album (El álbum negro), viene de la portada del disco, que sólo contiene el logo de Metallica en la esquina superior derecha y una serpiente en la esquina inferior izquierda, todo ello bajo un fondo negro. Esta portada fue explicada posteriormente por Hetfield, quien dijo que la banda quería que la gente se fijase en la música del CD, y no en el simbolismo ni en la portada del trabajo.[2]
Luego de esto, la banda realizó la gira Wherever I may roam, que duró 2 años.[19] Después de esta gira, se inició un nuevo tour junto a Guns n' Roses, el otro grupo rock que por entonces tenía más éxito. Durante la gira, el 8 de agosto de 1992 en Montreal, Canadá, la actuación de Metallica terminó abruptamente cuando durante la canción «Fade To Black» un fuego artificial explotó debajo de James Hetfield, dejándolo con graves quemaduras.[6] Posteriormente la actuación de Guns N' Roses fue suspendida, debido a la afección de garganta de Axl Rose. La breve actuación de Metallica y la cancelación del show de Guns N' Roses provocó la ira de los fans, que causaron múltiples destrozos y algunos heridos.[6]
En 1993, la banda editó el box set Live Shit: Binge and Purge, que contiene tres CD's y dos conciertos en vídeo grabados en Ciudad de México, en Seattle y en San Diego.

Load, Reload y Garage Inc.
The Black Album marcaría un punto de inflexión en la carrera musical de Metallica, y sus dos discos consecutivos titulados
Load (1996) y ReLoad (1997), de estilos idénticos entre sí ya que estaban pensados para formar un mismo álbum doble,[23] están totalmente dominados por un sonido que muchos antiguos seguidores consideraron como comercial y muy domesticado con letras más suaves, en un estilo más cercano al rock alternativo que triunfaba en aquella época.[19] Quizás el cambio más chocante para sus fans fue el cambio de imagen: se cortaron las melenas y cambiaron el fácilmente reconocible logotipo que identificaba a Metallica.[24] Esto se vio también reflejado en el cambio de sello discográfico, ya que las relaciones entre Elektra Records y la banda finalizaron después de casi diez años cobrando sólo un 14% de los beneficios netos de Metallica, aunque acabarían reanudando su contrato poco después.[6] El éxito de ambos álbumes no fue tan contundente como el del álbum negro. Toda una nueva generación de adolescentes se convirtió en fans de Metallica, al mismo tiempo que muchos de sus antiguos fans se veían en gran medida «traicionados» por la nueva dirección tomada por el grupo,[11] lo que desde entonces lleva alimentando una gran polémica.[24] Como curiosidad cabe destacar que las portadas de ambos discos, Load y ReLoad, ilustran una mezcla de semen y sangre de oveja en Load, y una mezcla de sangre de oveja y orina en ReLoad. La idea original es del fotógrafo Andres Serrano, quien tomó además las fotos.[2]
En los premios Grammy entraron por primera vez en la categoría Heavy Rock en vez de Heavy Metal, como ocurría antes del mencionado Load. Ese mismo año la banda finlandesa Apocalyptica debutó con su tributo a Metallica Plays Metallica by Four Cellos, que era básicamente un álbum con covers de Metallica tocados únicamente con violonchelos.
El
1998 realizarían un nuevo trabajo similar al Garage Days Re-Visited titulado Garage Inc., aunque esta vez sería un álbum doble cargado de versiones de temas de estilos bastante diversos que influyeron a la banda en su ya dilatada carrera. Mientras que el disco uno tenía covers grabados para el lanzamiento del álbum, el disco dos contenía íntegros el Garage Days Revisited proveniente del single de «Creeping Death», y el Garage Days Re-revisited, además de varias versiones provenientes de caras B y un extracto del concierto de versiones de Motörhead que Metallica dio en el 50 cumpleaños de Lemmy el 4 de diciembre de 1995 en el Whiskey-A-Go-Go. El cover «Whiskey in the Jar» de Thin Lizzy resultó ganador de un premio Grammy en la categoría de Mejor Interpretación de Hard Rock en 2000.
Al año siguiente (
1999) grabarían en un concierto en directo, titulado S&M, en colaboración con la Orquesta Sinfónica de San Francisco, dirigida por Michael Kamen, quien había hecho los arreglos de orquesta para «Nothing Else Matters» en el Black Album. En este álbum doble se experimenta la mezcla entre música de canciones de Metallica con arreglos orquestales. Además, se presentarían dos nuevos temas especialmente compuestos para la ocasión, «No Leaf Clover» y «- Human», extrayéndose el primero de ellos como segundo single del disco.

El episodio Napster
En abril de 2000, Metallica demandó a
Napster, la compañía que lanzó el programa homónimo que permitía el intercambio de música en formato MP3, por violación de los derechos de autor,[19] pues una versión de la canción todavía en proceso para la película Misión Imposible II se escuchaba en la radio de los Estados Unidos. Dos semanas después, Dr. Dre también demandaba a Napster. En 1999, Napster ya había sido acusada por la RIAA de violar leyes de propiedad intelectual y servir de asilo para la piratería musical en internet, además de que algunas universidades habían pedido prohibir a Napster, pues disminuía la velocidad de sus redes.
Para mayo de 2000, Napster bloqueó las contraseñas de más de 35 mil usuarios proporcionada por Ulrich y que habían obtenido canciones de Metallica.
[6] Chuck D., The Offspring, Limp Bizkit y Courtney Love hablaron a favor de Napster y advirtieron sobre la oportunidad que significaba para consumidores y artistas. Para Chuck D., Napster era una reacción, «el fenómeno musical más grande desde los Beatles», «la industria se ha ufanado en guiar a las audiencias; por primera vez los fans han tenido la tecnología antes que la industria».
En su defensa, Napster alegó que servía sólo como conducto de la información. En junio de ese año, la RIAA pidió eliminar de Napster todo el contenido perteneciente a las discográficas más importantes. En septiembre del mismo año, Metallica y Dr. Dre enviaron cartas a Harvard, Columbia y otras universidades para que restringieran el acceso a Napster. En octubre, Dave Matthews Band se convirtió en el primer grupo en permitir la distribución de una canción vía Napster, con la venia de su compañía.
La polémica cesaría en julio de 2001, al aplazar la banda todas las denuncias contra Napster alegando que estaba haciendo más mal que bien a la imagen del grupo.
[19]

St. Anger y Some Kind of Monster
En 2001 el bajista
Jason Newsted, quien anteriormente (periodo Load-Reload) había tenido serias discusiones con los demás integrantes sobre sus proyectos fuera del grupo, abandonaría Metallica alegando desgaste físico y motivos personales.[11] Poco tiempo después, en la controvertida entrevista realizada por Playboy[26] a todos los miembros de la banda por separado varios meses antes de la marcha de Jason, se descubriría que una gran parte de la marcha del bajista venía fundamentada por la rotunda negativa de Hetfield a la publicación del disco de Echobrain, la banda alternativa de Newsted.[11] Tras un largo casting en busca de sustituto, sería remplazado por Robert Trujillo, quien fue bajista de Suicidal Tendencies, Black Label Society y Ozzy Osbourne en sus actuaciones en directo. Cabe resaltar que Jason Newsted, tras dejar Metallica, perteneció durante un tiempo a la banda de Ozzy, banda en la que militaba Mike Inez, ex de Alice in Chains y que se rumoreó como sustituto de Newsted.[19] Este mismo año se crea la banda tributo satírica, Beatallica, la cual fusiona la música de The Beatles y Metallica. Éstos tuvieron un problema legal con Sony, que tiene los derechos sobre el material de los Beatles, pero fueron ayudados por Lars Ulrich.[27]

Concierto en Madrid el 22 de junio de 2003.
La banda volvería al panorama musical internacional en
2003, con un nuevo trabajo de estudio, titulado St. Anger, repitiendo en el puesto de productor Bob Rock, quien además toca el bajo en el álbum.[28] Como peculiaridades del disco destaca la ausencia absoluta de solos de guitarra, y un sonido de la batería totalmente novedoso e igualmente polémico que radicaba en la caja, la cual tenía un armónico metálico en vez del de madera seca usado hasta entonces. El vídeo de la canción homónima del álbum fue grabado en la prisión de San Quintin.[29]
En el 2004 se lanzaría el documental Some Kind of Monster, que narra la producción del St. Anger en medio de discusiones y problemas luego de la salida de Jason y de la rehabilitación de James Hetfield, de quien ya se conocía su pasión por el alcohol.[29] Hetfield se había iniciado en el alcoholismo después de un viaje a Siberia, donde según él su única bebida era el vodka. En el documental hacen aparición Jason Newsted y su banda Echobrain (Lars y Kirk acuden a una de sus presentaciones, se dirigen hacia los camerinos y cuando llegan, Jason ya se había ido) y el guitarrista de los primeros días, Dave Mustaine, quien tiene una emotiva conversación con Lars sobre su despido y su carrera con Megadeth.

Actualidad
En el
2006, la banda realizó el tour Escape from the studio 06, en el que tocaron el disco Master of Puppets entero en conmemoración de su vigésimo aniversario. Durante este tour, la banda tocó dos nuevas canciones: «New Song (Death is not the End)» y «The Other New Song (Vultorous)».[29]
El 4 de diciembre del 2006 fue lanzado la compilación de todos sus vídeos desde 1989 hasta el 2004 llamada The Videos. Esta incluye todos sus vídeos desde «One» hasta «Some Kind of Monster» y, como bonus, las dos versiones del vídeo de «One», la version teatral de «The Unforgiven» de once minutos, el tráiler del documental Some Kind of Monster y además, por primera vez en DVD, la introducción de 2 of One. También Kirk y James aparecieron en el programa Metalocalypse y la banda entera en Los Simpsons, quienes además aparecerían en la película Get Thrashed. Un año más tarde, el grupo grabó el cover de Ennio Morricone «The Ecstacy of Gold», el cual apareció en el disco tributo We All Love Ennio Morricone. Luego, en los meses de junio y julio realizaron la gira Sick Of The Studio 07.
El grupo ya confirmó el lanzamiento de su nuevo álbum que comenzó a ser grabado el
14 de marzo de 2007 y cuenta con Rick Rubin como productor,[30] remplazando a Bob Rock, su productor desde hace más de quince años. La fecha de publicación de este disco está situada en la primavera de 2008.[3] Han establecido algunas citas para su gira 2008. El Electric Weekend los ha confirmado como cabezas de cartel para Festimad.[31]
Metallica, en la actualidad, ha vendido más de 91 millones de discos y posee una estrella en el paseo de la fama en Hollywood.

Sonido e influencias
A pesar de que en un principio Metallica tocaba un estilo muy cercano al thrash metal, especialmente en
Kill'em All, a lo largo de los años se ha ido desmarcando de esta posición, especialmente a partir del Black Album, en el que toman un sonido un poco más comercial para acercarse al «mainstream».[19] Sin embargo, el cambio más importante en la banda se da a partir de 1996, con la publicación de Load, en el que se puede oír un sonido mucho más arreglado y cercano al hard rock y al rock alternativo, además de poder apreciarse el claro cambio de look de la banda, mucho más pulcramente vestidos abandonando sus melenas largas y sus vaqueros rotos y gastados.[24] Esto sigue dividiendo a los fans de la banda hoy en día.[2] Con la publicación de St. Anger, el grupo se orienta hacia un estilo más cercano al nu metal o metal alternativo, presentando un sonido mucho más duro y agresivo que sus anteriores trabajos.
Las influencias musicales del grupo se pueden apreciar en el disco de versiones Garage Days, donde versionan canciones de grupos como
Diamond Head o The Misfits, aunque también hay que incluir dentro de sus influencias grupos como Black Sabbath, UFO, Motorhead, Judas Priest o Iron Maiden.[24]

Polémicas
A partir de la publicación del Ride the Lightning, muchos fans quedaron desencantados por la balada «Fade to Black», ya que para los más puristas seguidores de la formación, los grupos de thrash metal no deberían componer canciones tan orientadas hacia el «mainstream» como es el caso de dicho tema; sin embargo, con la publicación del álbum homónimo de la banda, la polémica se recrudece debido al sonido más comercial presente en el disco, ya que en los trabajos anteriores de la banda el sonido pesado y oscuro dominaba la gran mayoría de los temas. El cambio de sonido del grupo vino de la mano de Bob Rock, el productor del disco, quien había trabajado anteriormente con grupos como Bon Jovi o Motley Crue, todos ellos con una gran cantidad de discos vendidos a sus espaldas. A pesar de dicha polémica, el disco fue el trabajo más exitoso en ventas de la banda, vendiendo más de 7 millones de copias sólo en EE.UU.,[19] aunque muchos seguidores no apoyasen el estilo del álbum, calificando a los miembros de Metallica como «vendidos».[11]
Aún con Bob Rock en sus filas, el grupo graba Load y ReLoad, dos discos que presentan un sonido mucho más accesible al público en general, lo que acabó por romper las relaciones de los seguidores más intransigentes de la formación dado el carácter cercano al hard rock de los dos trabajos.[11] Además, el hecho de que la banda encabezase festivales alternativos como Lollapalooza ayudó a sus detractores.[26] St. Anger proporcionaba a la banda un sonido mucho más duro bajo la producción nuevamente de Bob Rock, quien además toca el bajo debido a la dificultad de la banda por encontrar un bajista que reemplazase la marcha de Jason Newsted. Sin embargo, el disco tampoco convenció a la mayoría de los fans debido a su orientación hacia el nu metal y a la escasez del virtuosismo guitarrero de Kirk Hammett, quien no realiza ningún solo en todo el disco.

Jason Newsted
Artículo principal: Jason Newsted
Jason Newsted se enroló en la banda como sustituto del fallecido Cliff Burton, idolatrado por los fans de la banda, por lo que muchos de estos seguidores no vieron con muy buenos ojos la llegada de otro bajista al seno del grupo. Además, su manera de tocar fue criticada al ser comparada con el virtusismo de Cliff, ya que éste último tocaba el bajo con los dedos en lugar de con una púa, como hacía Newsted. Después de su llegada, el grupo publicó ...And Justice for All, en el que prácticamente no se puede apreciar el sonido del bajo de Newsted. En una ocasión, durante la gira de presentación de ...And Justice for All, los restantes miembros del grupo arrojaron todos sus objetos personales por la ventana del hotel en el que se alojaban.[26] Además, se rumoreó entre los fans que Newsted era homosexual.[26] Según sus propias declaraciones, Newsted explicó: «Era mi sueño hecho realidad. Si vas a llenar los zapatos de Cliff Burton, tienes que ser resistente».[26] Éste recibió numerosas críticas por ello, que Jason recibió con paciencia hasta el año 2001, en el que decide abandonar la banda para ingresar en Voivod y, posteriormente, fundar su propio proyecto, que llamó Echobrain. Su sustituto fue Robert Trujillo, que añadió al grupo un sonido más duro al haber pertenecido a bandas de hardcore como Suicidal Tendencies o Infectious Grooves, aunque quizá el factor principal para la contratación de Trujillo fuese su estilo de tocar el bajo, con los dedos al igual que Burton. James Hetfield diría en una entrevista que "sus dedos parecían púas, eran como los de Burton".[14] En unas declaraciones posteriores a su salida de la banda, Newsted expuso: «Metallica tiene dos monstruos que controlan, y es muy difícil conseguir algo bueno en ese monopolio».[32]

Dave Mustaine
Artículo principal:
Megadeth

Dave Mustaine, ex-guitarrista de Metallica y luego fundador de Megadeth, en un concierto con dicha banda en 2005.
La más famosa controversia en la carrera de la banda vino dada por el despido de
Dave Mustaine, primer guitarrista de la banda y luego fundador de Megadeth, después de conductas violentas e irresponsables en el seno de la banda.[33] En 1983, en Nueva York, Mustaine tiene un accidente de furgoneta cuando la banda iba a reunirse con el productor Jon Zazula, con lo que Mustaine fue despedido y embarcado en un viaje de dos días hasta Los Angeles durante el cual Mustaine decide fundar una nueva banda para vengarse de su despido: "después de ser despedido de Metallica, todo lo que recuerdo es que quería sangre, la suya. Quería ser más rápido que ellos".[34] Poco antes de éste, Mustaine tuvo varios problemas con Ron McGovney, primer bajista de la banda, que acabó con la marcha de éste antes de la salida del guitarrista. Mustaine, en aquel momento adicto al alcohol y a las drogas, provocaba toda clase de contratiempos a los miembros de la banda debido a su adicción, con lo que fue despedido de Metallica, introduciendo en la banda a Kirk Hammett de Exodus. Las hostilidades entre Megadeth y Metallica duraron durante años. En una entrevista realizada a James Hetfield en 1999, éste dijo: «No somos enemigos y no somos amigos, y creo que es mejor dejarlo así. Durante aquellos años todos estábamos borrachos y pasándolo bien, pero él lo llevó todo demasiado lejos. Era una persona realmente excesiva que tenía que llevarlo todo al límite, lo que incluía el alcohol y las drogas.»[35]
Cuando la banda le pidió a Mustaine si dejaba que apareciese una entrevista entre él y Lars Ulrich en el documental Some Kind of Monster de 2004, el guitarrista se negó a ello, pero Metallica incluyó dicha entrevista. Mustaine dijo que eso fue "la traición final", y ha abandonado la esperanza de grabar algo o reaundar la amistad con los miembros de la banda.[36]

Discografía
Artículo principal:
Discografía de Metallica

Álbumes de estudio
Fecha de lanzamiento
Título
Ventas en
EE.UU.
Puestos en Billboard
25 de julio, 1983
Kill 'Em All
3 millones[37]
#120[38]
30 de julio, 1984
Ride the Lightning
5 millones[37]
#100[38]
3 de marzo, 1986
Master of Puppets
6 millones[37]
#29[38]
25 de agosto, 1988
...And Justice for All
8 millones[37]
#6[38]
12 de agosto, 1991
Metallica (The Black Album)
15 millones[37]
#1[38]
4 de junio, 1996
Load
5 millones[37]
#1[38]
18 de noviembre, 1997
ReLoad
3 millones[37]
#1[38]
24 de noviembre, 1998
Garage Inc.
5 millones[37]
#2[38]
5 de junio, 2003
St. Anger
2 millones[37]
#1[38]



Premios
Premios Grammy:
1989: Mejor ejecución Metal - "One"
1991: Mejor ejecución Metal - "Stone Cold Crazy"
1992: Mejor ejecución Metal con vocal - Metallica (The Black Album)
1999: Mejor ejecución Metal - "Better than Thou"
2000: Mejor ejecución Metal - "Whiskey in the Jar"
2001: Mejor ejecución Rock instrumental - "The Call of Ktulu"
2004: Mejor ejecución Metal - "St. Anger"
MTV Video Music Awards:
1992: Mejor vídeo Metal - Enter Sandman
1996: Mejor vídeo Metal - Until it Sleeps
American Music Awards:
1996: Artista Heavy Metal favorito: Metallica - ReLoad
1996: Canción Metal favorita - Until it Sleeps
Bammies:
Baterista destacado: Lars Ulrich
Álbum Metal destacado: ReLoad
BillBoard Music Awards:
1997: Artista del año: Metallica (
RIAA Diamond Award)
Premios Governor's:
2004: Governor's Award - Metallica
Premios Kerrang!:
2003: Paseo de la fama